Månad: april 2021
بیانیه کارگران گروه ملی فولاد به مناسبت اول ماه می, روز جهانی کارگر
اخبار روز
به استقبال روز جهانی کارگر میرویم
روز یازدهم اردیبهشت برابر با یک مِی که از زمان اعتصاب سراسری کارگران آمریکا برای تصویب هشت ساعت کار روزانه نامگذاری شده و یادآورِ تمام دستاوردهائی است که با مبارزات کارگری در سطح جهان به بار نشسته است.
به همین جهت در وهلهء اول این روز را به طبقهء جهانیِ کارگر از زحمتکشان فرانسه تا مزدبگیران چین، به اتحادیههای مستقل کارگری از برزیل تا مصر و از صدها میلیون اعتصاب کننده در هند گرفته تا کارگران همیشه مبارز ایران در هفتتپه و هپکو و آذرآب و… تبریک میگوئیم.
همچنین به مناسبت این روز، یاد کشتهشدگان قیامهای کارگری از کُموناردهای پاریس تا انقلابیون سن پطرزبورگ، از شورشیان شیکاگو تا اعتصابیون نساجی و نفت و راه آهن را گرامی میداریم و به پاس مقاومت جانانهء کارگران در معادن سَنخوزه و ژوهانسبورگ و شلاقهایی که بر گرده همکاران آقدره و پارس خودرو و شرکت واحد نقش بسته، روز جهانی کارگر را نماد مبارزات طبقهء خود میدانیم.
کارگران، هم سرنوشتان و مبارزان آزادی و برابری
هر روز خبرهای تلخی از بیماری شهروندان، بیکاری جوانان، سرکوب معترضان، خودکشی نوجوانان و… میشنویم و از دیدن فقر، استثمار، گرانی، کودکان کار و زبالهگرد و بازمانده از تحصیل، حاشیهنشینان و معتادان و گدایان، نزاعهای مذهبی و قومی و از دیدن این همه رنجی که به مردم تحمیل شده به درد می آییم. تجربه و مشاهدهء این موقعیت ما را به این نتیجه میرساند که عامل اصلی و هدایت کنندهء وضع موجود چیزی نیست جز سیستم حاکم که غرق در ظلم و فساد و جنایت گشته و جامعه را به ورطهء نابودی کشانده است.
وقتی دولت سرمایهداری در ایران سال جدید را با اخراجهای گسترده در مراکز کارگری و خدماتی آغاز میکند و با دستبند و گاز اشک آور به مصاف بازنشستگان میرود، این هشداری است به تمام کارگران و کارمندان مبنی بر اینکه اکنون زمان بیداری و مطالبه گری است.
هر نفر که از صفوف ما ضربه بخورد، ترکش آن به زندگی همه ما خواهد رسید و هر حکم به اخراج از سوی کارفرما، بدون شک چماقی است بر سر تمامیت جنبش کارگری.
نظام سرمایهداری در ایران، اهداف شوم و ضدانسانی خود را از طریق قراردادهای موقت و بیکارسازی دنبال میکند و در برابر وامها و فیش های نجومیِ ژنهای خوب که آنان را برای رفاه بیشتر راهیِ پیشرفتهترین کشورها کرده است، به طور میانگین هر کارگر ایرانی برای یک ماه کار، دستمزدی معادل تنها دو روز کارگر ساده اروپایی دریافت میکند! با این حال با هر صدای حقطلبانهای به عنوان نیرویی علیه امنیت ملی برخورد میشود و دستگاه امنیتی-قضائی زندانها را مملو از فعالان ارزشمند جنبش های کارگری و معلمان و زنان و محیط زیست… کرده است.
واضح است که حاکمیت کمر به نابودی طبقهء کارگر بسته و تمام برنامههای اقتصادی را بر پایهء ارزان سازی نیروی کار و غارت سرمایهها تنظیم کرده است.
در چنین شرایطی برخی از مزدبگیران به خاطر ترس از بیکاری به حقوقی ناچیز تن دادهاند و کارگران به دلیل فقدان تشکلهای مستقل قادر نیستند برای چیزی فراتر از خط فقر مبارزه کنند.
از طرفی دیگر، شدت ناکارآمدی در مدیریّت کشور به حدی است که با وجود توزیع واکسن در دنیا، تمام تریبونهای حکومتی از ستاد کرونا و صداوسیما گرفته تا هیئت دولت و نهادهای قدرت با وقاحت تمام شیوع این ویروس را به گردن مردم میاندازند و از بی لیاقتی خود در زمینهء درمان و معیشت شانه خالی میکنند.
کشتار گستردهء مردم بر اثر کرونا را سپر بلای بیتدبیری و خیانت خود کردهاند تا تودههای مردم به جای حقخواهی و سازماندهیِ اعتراضات، در فلاکت روزمره گرفتار شوند ؛ ولی برای خانوادههای سرداران و روحانیون و آقازادهها و مزدورانشان واکسن و انواع امکانات فراهم میشود و همزمان واکسیناسیون رایگان و عمومی مردم که وظیفهء قانونی دولت است و هزینهای برابر با قطرهای از دریای اختلاسها و دزدیهای مسئولان دارد را به بخش خصوصی فاسد واگذار میکنند!
جغرافیای ما را کرونا سیاه نکرده است چون سیه روزیِ مردم کشورمان به دست همین آقایان و شبکههای مافیایی و نظامیشان رقم خورده است درصورتی که بحرانهایی مثل تحریم و کرونا برای طبقه کوچک سرمایهداران به فرصتی طلائی و نعمتی بیپایان تبدیل شده است.
هر ریالی که به قیمت نان و ارز و سوخت اضافه میشود، سود بانکی مالکان و شاخص بورس دلالان نیز چندین پله بالاتر میرود ولی از میان ما ده ها نفر به جمعیت گرسنگان و بی خانمان ها اضافه میگردد.
چه باید کرد؟
مجموع این موارد نشان میدهد که جامعهء ما نیاز به دگرگونیهای گسترده و زیربنایی دارد و طبقهء کارگر تنها نیرویی است که در صورت مُتشکل شدن، توانِ مقاومت در برابر هر شکلی از نظام استثمار و استبداد را خواهد داشت.
اتحاد طبقاتی ما و متحدانمان میتواند پیام آورِ جامعهای عادلانه و آزاد باشد و این کشتی طوفان زده را به ساحل بنشاند.
برای اینکه قدمی در راه حصولِ مطالبات مشترکمان برداریم نیازمندیم تا تشکیلات کارگری را در همبستگی با هم برپا کنیم و دستاوردهای عظیم جنبش کارگری جهان را نقطهء آغاز قرار دهیم.
در طول این تاریخ پرغرور برای مطالباتی نظیر کاهش ساعات کاری یا بیمه و حقوق شناخته شدهای مثل حق تشکل یا حق برگزاری مجمع عمومی، خون های زیادی ریخته شده و اجازه نمیدهیم که این دستاوردها به فراموشی سپرده شوند.
این تاریخ ثابت کرده است تنها نیرویی که میتواند پرچم دار عدالت اجتماعی در جامعه باشد، طبقه کارگر متحدی است که کمیتهها و شوراهای سرتاسری اش به همین منظور قد علم میکنند.
ما کارگران گروه ملی صنعتی فولاد ایران (اهواز) با این چشم انداز علیه ظلم و بیداد میجنگیم و برای سقف مطالبات کارگری اعم از مسکن و رفاه همگانی، بیمه بیکاری و درمانی مکفی، اعتراضات و اجتماعات آزاد، آموزش رایگان و امنیت شغلی هم پیمان میشویم و در کورههای ذوب آهن بر مشتهای فولادین خود حک میکنیم تا در مسیر لغو استثمار انسان از انسان دست از سازماندهی و مبارزه طبقاتی بر نداریم.
ما کارگران آهنیم ؛ ریشه ظلم رو میکنیم
روز جهانی کارگر گرامی باد
سی و یک فروردین هزارو چهارصد
اطلاعیه پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد در حمایت از فراخوان اول ماه: زیر خط فقر هیج تامین اجتماعی نیست!
شرایط کار و معیشت کارگران ایران در سال ۱۳۹۹ شمسی نسبت به سالهای گذشته باز هم وخیم تر شد. دستمزده های معوقه طولانی مدت یعنی بدهی کافرمایان به کارگران اکنون به یک امر طبیعی نه فقط در بخش خصوصی بلکه در مراکز کار دولتی نیز تبدیل شده است. بنا به اظهار نظرهای رسمی و دولتی ۵۹ درصد کارگران ایران شامل قراردادهای موقت بوده و امنیت شغلی در ایران امروز معنایی ندارد. نتیجه خصوصی سازی های سالهای اخیر گسترش دستمزدهای معوقه، افزایش بیکاری و تعطیلی بیشتر مراکز تولیدی بوده است. ارزش ریال همچنان سقوط کرده و دستمزهای واقعی کارگران چندین برابر کاهش پیدا کرده است. افزایش فزاینده ویروس کرونا و مرگ و میر بسیار بالای ناشی از آن و سیاست بسیار غیرمسئولانه و غیر انسانی مقامات جمهوری اسلامی در چگونگی استفاده از واکسن ضد کرونا شرایط رندگی کارگران و زحمتکشان در ایران را بسیار مخاطره آمیزتر کرده است.
با این وجود اما کارگران ایران تسلیم این شرایط نشده و اعتراض، تجمع، راهیمایی، تحصن و اعتصاب به امری روزمره در ایران تبدیل شده است. کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشتگان، زنان، روزنامه نگاران، نویسندگان و اقشار مختلف مردم به اشکال گوناگون به این شرایط اعتراض کرده و خواهان تغییرات بنیادی در شرایط کار و زندگی می باشند.
اما پاسخ جمهوری اسلامی به این اعتراضات برحق و انسانی اخراج، تهدید، ارعاب، زندان و شکنجه بوده است. تعداد زیادی از فعالین عرصه های مختلف کارگری، اجتماعی و فرهنگی به اتهام ” توطئه جهت برهم زدن امنیت ملی” متهم شده، در بازجویی ها مورد شکنجه قرارگرفته و به زندانهای طویل المدت محکوم میشوند. مجازات های قرون وسطایی مانند شلاق نیزاغلب بکاربرده میشود. با وجود آزادی تعدادی از فعالین کارگری در ماههای اخیر از جمله جعفر عظیم زاده، تعداد زیادی از این فعالین از جمله اسماعیل عبدی دبیر کانون صنفی معلمان، نسرین ستوده وکیل، حسن سعیدی از اعضای سندیکای اتوبوسرانی، صبا کردافشاری، گلرخ ایرانی، بتول امینی دهیادگاری فعال حقوق زنان، بکتاش آبتین، رضا خندان (مهابادی) و کیوان باژن از اعضای کانون نویسندگان ایران و محمد رسول اف کارگردان سینما و تعداد بسیار بیشتری همچنان در زندان بسر میبرند.
اول ماه مه روز اعتراض کارگران در سراسر جهان علیه شرایط نابرابر و برای بهبود شرایط کار و زندگی است. این شرایط در ایران بسیار اسفناک و بحرانی است. تعدادی از تشکل های کارگری و اتحادیه ای، معلمان و بازنشتگان در ایران ضمن اعتراض به این شرایط و طرح مطالبات گوناگون فراخوان مشترکی را برای روز اول ماه منتشر کرده اند. در این اطلاعیه خواستهای حق داشتن تشکیلات مستقل، تجمع، اعتراض، حق اعتصاب، آزادی تمامی کارگران، معلمان، دانشجویان و همه فعالان مدنی و سیاسی، برقراری حقوق برابر برای زنان و مردان، افزایش حداقل دستمزد متناسب با تورم واقعی، لغو خصوصی سازی ها، توقف فوری کار کودکان، تامین بیمه فراگیر، در اختیار گذاشتن تمامی امکانات ایمنی و بهداشتی به کادر درمانی برای مقابله با ویروس کرونا، تامین اجتماعی و بیمه بیکاری مکفی و حق برخورداری از آزادی بیان و آزادی شده اند.
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد ضمن شادباش روز اول مه مه روز جشن و مبارزه جهانی کارگری حمایت خود از این فراخوان را اعلام داشته و از مقامات جمهوری اسلامی میخواهد که این خواستها که جزو حقوق بنیادین و برسمیت شناخته شده جهانی، از جمله مقاوله نامه های شماره ۸۷ و ۹۸ سازمان جهانی کار و همچنین کنوانسیون شماره ۳۲ حقوق بشر سازمان ملل، است را تصویب و آنها را اجرا نماید. ما به سهم خویش برای جلب حمایت بین المللی از این خواستها با استفاده از روابط خود با سندیکاهای کارگری و نهاد های بین المللی به تلاش همیشکی خود ادامه خواهیم داد.
۲۰ آوریل ۲۰۲۱
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد/ایران
کارگرن غیر رسمی نفت: دستمزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد
ما نه شورایعالی کار را قبول داریم و نه نمایندگان خودگمارده “کمپین پنجم مزد”
همانطور که قبلا نیز اعلام کرده ایم ما کارگران غیر رسمی نفت پیگیر همان مطالباتی هستیم که در مرداد ۹۹ به خاطر آنها دست به اعتصاب زدیم. در آن مقطع وعده و وعید بسیاری داده شد. اما هیچکدام عملی نشد که هیچ بلکه وضع بدتر از بد شده است. بیکارسازیها بیشتر، هزینه ها گزاف تر و زبان پیمانکاران دراز تر شده است. از همین رو از مرداد ماه تا کنون اعتراضات بسیاری داشته ایم ولی دیگر ادامه این وضعیت ممکن نیست و هم اکنون راهی جز اعتصاب دوباره و اعتراض مقابل ما نمانده است.
ما بار دیگر تاکید میکنیم که همانند کارگران فولاد و بازنشستگان تامین اجتماعی و معلمان و دیگر هم طبقه ای هایمان خواستار افزایش دستمزد ها به بالای خط فقر ۱۲ میلیونی هستیم. ما تاکید میکنیم که مزد هیچ کارگری نباید از ۱۲ میلیون کمتر باشد. البته ما بر این نکته مهم نیز تاکید می کنیم که نباید سطوح مزدی دیگر همکاران ما در رده های تخصصی بالاتر آنطور که نمایندگان “کمپین پنجم مزد” ردیف کرده اند، با تعیین مزد ۱۲ میلیونی به عنوان مبنای مزدی تداخل داشته باشد. طراحان “کمپین پنجم” در لیست پیشنهادی خود حداقل دستمزد پایه را در زرورق دستمزدهای چهارده میلیونی که اساسا شامل تخصص های بالای کاری میشود پیچیده اند، تا وقاهت تعیین دستمزد دو میلیونی برای کارگر ساده را که بخش عظیمی از کارگران نفت را در بر میگیرد، از چشم پنهان نگاهدارند. آنها همچنین در همان آغاز طرح پیشنهادی شان نوشته اند که به خاطر سربلندی(کشور عزیزشان) آخرین درخواست خود را بعنوان شروط لازم برای همکاری با تمامی شرکت ها و پیمانکارها اعلام میکنند. تاریخ آغاز کمپین کذایی خود را نیز اول فروردین ماه ۱۴۰۰ قید کرده اند.
ما همین جا به این جنابان اعلام میکنیم که به شما اجازه نمیدهیم که از بالای سر ما مشغول چنین رایزنی هایی شوید. یک خواست کلیدی و مهم ما کارگران رسمی و غیر رسمی در نفت کوتاه شدن دست پیمانکاران، این دلالان مفتخور و چپاولگر در نفت و موسسات وابسته به آنست و کوتاه شدن دست آنها از محیط های کاری اولین گام در جهت بهبود شرایط کاری و معیشتی ماست و هیچ جایی برای همکاری با آنان وجود ندارد. ما همانطور که قبلا نیز اعلام کرده ایم بر خواستهای فوری زیر تاکید داریم:
حقوق مبنای کارگران باید بالای رقم ۱۲ میلیون باشد و سرماه و بموقع پرداخت شود، قراردادهای موقت و پیمانی باید دایٔمی شود و کارگرن امنیت شغلی داشته باشند و اخراج ممنوع باشد، وضعیت بهداشت و درمان بهبود یابد و امکانات درمانی رایگان در اختیار همه کارگران نفت باشد، پروتکلهای سازمان بهداشت جهانی در مقابله با بیماری مهلک کرونا اجرایی گردد و واکسن استاندارد و رایگان در اختیار همه مردم قرار گیرد، محیط های کار ایمن باشد و به تجهیزات لازم ایمنی کار و امکانات گرمایشی و سرمایشی با استانداردی قابل قبول مجهز باشند، استانداردهای زیستی و کاری کارگران از جمله خوابگاهها، غذاخوری ها، حمام و دستشویی و … بالا رفته و در حد قابل قبول باشد.
اساسنامه تحمیلی صندوق نفت باطل گردد، ماده ده و تعلق برخی مزایا به کارگران اجرایی شود، مبالغ بن کارت متناسب با تورم موجود افزایش یابد، به تحمیل مالیات های سنگین و تصاعدی بر مزد کارگران پایان داده شود، به امنیتی کردن محیط کار و هر نوع پرونده سازی امنیتی برای کارگران معترض پایان داده شود. تشکل، اعتصاب، تجمع از جمله حقوق پایه ای همه کارگران است .
ما کارگران غیر رسمی نفت با این مطالبات به استقبال اول ماه مه روز جهانی کارگر میرویم.
کارگرن غیر رسمی نفت
فروردین ۱۴۰۰